کالکشن فیلم‌های مارکو فرری

فیلم‌های مارکو فرری

تعداد فیلم: 32 فیلم
لینک IMDB کارگردان: مارکو فرری
تعداد مستند درباره‌ی سینمای مارکو فرری: 1 فیلم مستند
لیست کالکشن فیلم‌های مارکو فرری (با جزئیات زیرنویس هر فیلم و کارگردان فیلم)
حجم کل کالکشن: 50 گیگابایت
تعداد دی‌وی‌دی: 12 عدد

بیوگرافی و سینمای مارکو فرری

مارکو فرری کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس در سال ۱۹۲۸ در میلان ایتالیا به دنیا آمد. زندگی حرفه‌ای را با کار درزمینه‌ی تبلیغات و تدارکات فیلم آغاز کرد و سپس تعدادی فیلم خبری گرفت. موقع فروش لوازم فیلم‌برداری در اسپانیا، با رافائل آسکونای طنزنویس آشنا شد که بعداً در نوشتن فیلم‌نامه‌های زیادی همکارش بود. دو تا از فیلم‌هایی که در اسپانیا ساخت، به نقطه‌ی عطفی در سینمای اسپانیا تبدیل شدند: آپارتمان (۱۹۵۸) و صندلی چرخ‌دار (۱۹۶۰). آپارتمان، زوج جوانی را نشان می‌دهد که ازدواج خود را تا پیش از پیدا کردن یک آپارتمان، عقب می‌اندازند. مرد جوان (خوزه لوئیس لوپس باسکس)، از سر استیصال، با زن مسنی ازدواج می‌کند، با این خیال که زن خیلی زود می‌میرد؛ اما ازدواج، سرزندگی تازه‌ای به پیرزن می‌بخشد و نقشه‌ی زوج جوان نقش بر آب می‌شود. صندلی چرخ‌دار نیز همان حس و حال گروتسک را دارد. فرری، باقی زندگی حرفه‌ای‌اش را بین فرانسه و ایتالیا تقسیم کرد و یکی از اریژینال‌ترین و آشفته‌کننده‌ترین مجموعه کارهای سینمای هنری اروپا را در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، خلق کرد که آمیزه‌ای بود از انتقادهای اجتماعی و سیاسی (رابطه‌های زنان و مردان، مصرف‌گرایی و ازخودبیگانگانی) و طنز سیاه و زن بیزاری؛ در تخت همسایه (۱۹۶۳) اوگو تونیاتسی، به خاطر افراط در معاشرت از کار می‌افتد. مارکو فرری در مردی با پنج بالون (۱۹۶۵ که نسخه‌ی سانسور نشده‌اش در ۱۹۶۹ به نمایش درآمد)، تأملات خود را درباره‌ی دغدغه‌های ذهنی مردان به تصویر کشیده؛ در دیلینجر مرده است (۱۹۶۸)، دنیایی فتیشیستی و ازخودبیگانه را توصیف می‌کند. باگذشت زمان، توجه فرری بیش‌ازپیش به جابه‌جایی جنسیتی جلب شد و با آخرین زن (۱۹۷۶) به اوج رسید؛ فیلمی که در آن ژرار دوپاردیو، درصحنه‌ای معروف، درواکنشی به زن-آزاد-خواهی، خود را از مردی می‌اندازد؛ اما بی‌شک، شهرت جنجالی فرری، از پرخوری بزرگ (۱۹۷۳) ریشه می‌گیرد که استعاره‌ای بود در باب آفت‌های مصرف‌گرایی. در این فیلم، گروهی از ستارگان سینمای اروپا (مارچلو ماسترویانی، اوگو تونیاتسی، فیلیپ نوآره، میشل پیکولی)، به معنای واقعی کلمه تا حد مرگ می‌خورند. فیلم‌های دهه ۱۹۸۰ فرری، خستگی و فرسودگی ذهنی روشنفکران ایتالیا و خودش را بازتاب می‌داد که ظاهراً به قلقلک دادن و شوکه کردن مخاطب، راضی بود؛ اما با خانه‌ی لبخند (۱۹۹۲) و به‌خصوص خاطرات مربوط به یک شهر (۱۹۹۳)، به نظر رسید که فرری به همان جنبه از سینمای گزنده‌اش بازگشته است.